این روزها خاکستری سیاهتریم ، تا خاکستری سفید..........

تصمیم خود را گرفته ام .......

پاکن را بر می دارم و قافیه های زنگیم را پاک می کنم  ...........

به قول استاد بهمنی :

" ما که سال هاس قافیه را باخته ایم " ...............

پاک می کنم ، تمام ان قافیه های دست و پاگیر را  ........

تمام محدودیت ها را .............

تمام آن وزن ها و آهنگ هایی که یکنواختم کرده است ..........

و زندگی ام را از پراتز بیرون می آورم .......

بی وزن می شوم  ........

اوج می گیرم  ......

شاید مثل آن روز ها که استادم ، دستم را به دست عمو شلبی سپرد ..........

مثل آن روزها که گاهی پایم به قافیه های آدم بزرگ ها گیر می کرد ...........

به هوا می خوردم و سرم گیج می رفت و گیج می رفت  ...

تا پائین می آوردم ....

شاید مثل آن روزها که دست در دست عمو شلبی به انتهای پیاده رو می رفتیم  ...

آن جا که دیگر بعدش ، راهی نبود برای رفتن .........

 انجا که دنیا تمام می شد ....

مثل ان روزها که تازه یاد گرفته بودم اسمم را بنویسم .....

انگشتانم را در سس مایونز فرو می کردم و روی آینه می نوشتم ..............

.... پویا ....

و مادر شاکی آینه ها را پاک می کرد ....

ولی حالا بزگ شده ام  .............

آنقدر تواناتر ...............

 که مادر، بی توان ، تلاشی برای پاک کردن آنها نمی کند .........

امروز آنقدر  آینه ها را  پر از اسمم کرده ام ،  که دیگر خود را نمی بینم .......

آری من سالهاس که پشت اسمم گم شده ام .......